Prolog.

- Żegnaj, Emily. - cały czas miała w głowie te słowa, które były jak bezustanne echo. Tak bardzo cierpiała przez ten czas, gdy Jego nie było. Byli najlepszymi przyjaciółmi. Dziewczyna czuła do Niego coś więcej, jednak ukrywała to nawet przed samą sobą. On ją zostawił bez słowa wyjaśnienia. Wiedział, że będzie jej ciężko, lecz mimo tego zrobił to. Rozstania bolą. Wybrał karierę. Obiecał się z Nią kontaktować, jednak nie wywiązał się z tej obietnicy. Nie dzwonił, nie pisał. Nikt nigdy nie dowiedział się, że od małego, tam w Irlandii, miał swoją najlepszą przyjaciółkę. Mówił, że już zawsze będzie przy niej, lecz stało się zupełnie odwrotnie. Ona została sama. Sama z kłębiącymi się myślami w głowie. To wydarzenie, ten dzień, ta sekunda, w której odszedł już na zawsze odmieniła jej życie. Miało miejsce dwa lata temu, lecz dla Niej była to wieczność. Wiedziała, że nigdy nie odzyska najlepszego przyjaciela, jakiego kiedykolwiek miała. Miłość, a raczej zauroczenie do Niego ulotniło się tak szybko, że nie zdążyła nawet tego dostrzec. Przyjaźń jednak została. Był dla niej jak brat, który przez cały czas opiekował się swoją młodszą siostrą. To wszystko skończyło się w mgnieniu oka. Zostawił ją samą. Z wszelkimi problemami, które kiedyś razem starali się rozwiązać. Z tymi wszystkimi smutkami i słonymi łzami. Wtedy starał się ją pocieszać, teraz nie ma nikogo. Przez te dwa lata cierpiała i cierpi dalej. Już nigdy nie będzie tak, jak kiedyś. Nigdy nie zobaczy jego niebieskich tęczówek pełnych radości i optymizmu oraz blond włosów, którymi uwielbiała się bawić. Nie jest tak, jakby chciała. Ona nie oczekuje wiele. Chce tylko odzyskać Go. Dziewczyna spojrzała na szmaragdowego koloru bransoletkę, On dał jej to w dniu wyjazdu. Miał na dłoni taką samą. Dotknęła ją opuszkami palców, pozwalając na spływające po jej bladej twarzy łzy.

- Żegnaj, Niall. - szepnęła.